De stilte die blijft

Er zijn uitvaarten die zo tegennatuurlijk voelen. Een vader belt en zegt dat zijn zoon een dag ervoor heeft besloten om uit het leven te stappen. Na een loodzware, onzekere dag en nacht in het ziekenhuis hadden ze hem zojuist los moeten laten. Een enorme brok ontstaat in mijn keel wanneer ik zijn leeftijd hoor. Ik veronschuldig me en zeg dat ik soms ook even niet weet wat te zeggen, waarna ik hem condoleer. Zijn moeder is verslagen, maar ook enorm vastberaden. Ze wil haar jongen zo snel mogelijk thuis hebben. We spreken af dat thuis dan ook de plaats is waar ze voor de laatste keer haar zoon wil verzorgen en aankleden. Ze willen zoveel mogelijk zijn familie en vrienden gelegenheid geven om persoonlijk afscheid te nemen. We reserveren iedere dag
anderhalf uur voor dit moment en stellen een schema op dat gedeeld wordt met familie en vrienden. Per dag bekijken ze of ze er zelf bij aanwezig zijn of dat ze het aan mij overlaten. Er volgt een kostbare week, blijkt later. De vele verhalen en herinneringen die achtergelaten worden in het boek zijn zulke mooie cadeautjes voor hen. Het haalt ze voor even uit de waas van ongeloof en leidt de gedachten af van de vele vragen zonder antwoorden. Zijn vader besluit om, naast hun eigen persoonlijke verhaal, een aantal verhalen en herinneringen uit het boek te delen op de
uitvaart. Vader wil net als hij bij andere uitvaarten had ervaren een afscheid waar ruimte is voor tranen, maar ook voor een lach. Een moment waarop liefde en verdriet naast elkaar mogen bestaan. Waar de zwaarte van wat gebeurd is niet kleiner wordt, maar iets draaglijker omdat het gedeeld wordt. Dit afscheid komt er voor hun zoon. Dan na de laatste woorden en muziek blijft de stilte. Hopelijk een stilte waarin ooit herinnering en liefde de overhand krijgen boven de pijn.